دهرآشوب

به شب می اندیشم.

شب، همان ظلمتکده ی خاموش هیاهوی حرف های همیشه در انزوا است.

حرف هایی که باید به رخ طبیعت حس کشیده می شد و هنوز تنها شب را محرم دان می خواند.

حرف هایی که جوش هنر را  بلند می کند.

و صحنه ی هنر تنها جایی است که بی علت می توان خندید و بی دلیل می توان گریست.

شب حجمه ی هجوم هنر توست بر صحنه ی من.

+ نوشته شده در  چهارشنبه یازدهم مرداد ۱۳۹۶ساعت 1:16  توسط راحله ابراهیمی  |